‘t is triestig weer in een triestig seizoen. ‘s Morgens vertrekken we in het donker naar ons werk en als we ‘s avonds thuiskomen is het opnieuw donker. De kippen zijn voor ons niet meer dan silhouetten in een kale hazelaar (want ze vertikken het nog steeds om hun hok te gaan slapen). Enkel in het weekend zien we die beestjes nog eens op de grond rondlopen. Het was dan ook in het weekend, zo’n drie weken terug dat madam Boerenerf me vroeg of ik de koekoek al gezien had. De koekoek, dat is onze hen met een, u raadt het al, zwart-wit kleurenslag (qua beesten nen naam geven houdt ge het best simpel heb ik ontdekt. Noem u kat ‘Eugenetische project X85’ en een gans pak mensen beginnen u plotseling heel raar te bekijken, terwijl dat nochtans de perfecte naam was voor dat beestje!!) . Maar soit, ik had die kip ook niet gezien. Twee keer gans de hof afgelopen en er restte maar 1 conclusie: de koekoek was verdwenen. Geen lijk, geen pluimpje, volledig en integraal van de aardbol verdwenen. Nu had het een paar dagen voordien serieus gestormd en gewaaid. Waarschijnlijk uit de hazelaar gewaaid en ofwel door één of ander beest gevangen en opgegeten oftewel bij één van ons buren terechtgekomen, dachten wij.
Tot ik een week terug thuis kwam en madam Boerenerf me informeerde dat de koekoek terug was. Aha, dus ze zat toch bij de geburen al die tijd!
Dat bleek dus niet het geval geweest te zijn. Meer nog, de koekoek was nooit weggeweest! De zotte koekoek was beginnen broeden!! Onder de klimop, tegen de muur van ons huis had ze een nestje gemaakt en daar zat madam al twee weken op haar eieren. Ik ben dan maar snel om een broedmachine gereden met de gedachte om de kip op een paar eieren te laten zitten en de rest binnen uit te broeden. Mijn grootste zorg was niet dat de kip de eieren niet ging uitbroeden maar wel dat ze, eens uitgebroed, met de kuikens op stap zou gaan. En dat zouden die kuikens met het huidige weer waarschijnlijk niet overleven. Ik ging dat vandaag doen, maar toen ik gisterenavond de nest nog eens controleerde bleek de kip zelf de eieren uitgebroed te hebben.
Ik heb dan gisterenavond nog snel de stal in orde gebracht voor de kloek en haar kuikens. ‘t Was improviseren!
Een balk loopt van een venstertje links naar een venstertje rechts. Aan die balk is de warmtelamp opgehangen. En die warmtelamp krijgt dan weer haar elektriciteit via een verlengkabel die doorheen het linkse venstertje (waarvan ik het glas met een bijl heb kapotgeslagen) in onze berging uitkomt.
De kloek vervolgens met kuikens en al opgetild en in een legnest gestopt. In de hoop dat haar moedergevoel sterk genoeg was om er ook in te blijven en niet koppig terug te willen naar de klimop.
Mag ik u dan met veel trots voorstellen: de eerste Tiense vechtkriel-kuikens van 2012, volledig natuurlijk uitgebroed en in blakende gezondheid!
Wel een beetje aan de kleine kant vind ik. Maar kom, de moeder is vol trots, en ik eigenlijk ook wel een beetje. Het jaar is goed begonnen.
Recente reacties