‘t is hier stillekes geweest op de blog, vree stillekes. En ‘t was ook nog lang stillekes. Heel lang stillekes.
Dat kwam vooral omdat ik er redelijk doorzat. Te lang teveel stress op het werk, de verbouwingen in het huis, Madam Boerenerf met ne mottige werkrooster waardoor we elkaar nog nauwelijks zagen (en dat toch een grotere impact op onze relaties had dan we op voorhand dachten).
Het vat was redelijk leeg bij mij. Maar ge blijft voortjakkeren. Thuis en op het werk. ‘t Was voortdoen onder hoge druk. En dan poef was het gedaan met de druk op het werk (paar software migraties die dan toch eindelijk lukten en we niet langer met 4 mensen het werk van 8 moesten doen). Maar toen de druk op het werk wegviel was het plotseling ook gedaan met bloggen hier. Raar hoe dat werkt, maar ne keer ik me niet meer moest afjakkeren op het werk viel ik thuis ook stil. De denderende trein die achter mij zat was plotseling van de sporen verdwenen zodat ik eindelijk wat op adem kon komen. Bloggen kwam er niet meer van, en zelfs bij collega bloggers eens een kijkje nemen gebeurde nauwelijks tot niet. De laatste weken steekt de goesting echter weer meer en meer de kop op.
Ik heb dan ook een serieuze inhaalslag mogen doen qua posts lezen. Bij Onder de appelboom zijn ze godbetert in de tussentijd naar China geweest! En er was de sporadische terugkeer van Hilda in de blogosfeer.
Nu pas op, gedurende twee weken van mijn drie maanden afwezigheid had ik wel een goede reden. Onze elektricien had zich een klein beetje misrekend qua werkvolume waardoor we hier bijna twee weken met een totaal onbruikbare bureau ruimte zaten.
Met een living die tot op de ruwe stenen is uitgebroken hadden we niet veel andere keuze dan ‘s avonds vroeg in ons bed kruipen (wat nu ook weer niet zo ambetant was, maar na een week begint dat toch ook weer tegen te steken).
Dus ge ziet het, de boel heeft hier niet volledig stilgelegen. Op 4 september komen ze de schouwen dichtmetselen en op 8 september al pleisteren. En in de tussentijd heeft Impermo ook al de bestelde tegels geleverd. Zoals jullie kunnen merken, we trekken ons langzaam aan weer op gang.
Op het werk blijft het ondertussen rustig. Een beetje te rustig zelfs: nog 2 succesvolle software migraties te gaan (we gokken ergens mei 2015) en ik mag op zoek gaan naar een nieuwe job, ondank is des werelds loon. Maar voorlopig profiteer ik er nog van om de batterijen verder op te laden. Daarna …
Jawadde boerenerf, ik denk dat je toch blij moet zijn dat het tijdig gestopt is, die drukte. Burn-outs overkomen echt niet alleen andere mensen. Misschien wel in die bewoordingen, maar in andere gedaantes dreigen ze echt wel overal als het zo zwaar voor je wordt. Goed dat het erop zit dus, maar erg sneu dat je naar nieuw werk op zoek moet. Oprecht succes ermee gewenst!
Het was een pak erger nadat mijn rechtstreeks coördinator achter haar bureau was gecrashed en daarna van functie veranderd is: kwam er plotseling veel meer brol op mijn plaat (want ja, we gaan haar natuurlijk niet meer vervangen, de software migratie is immers net om de hoek. Om vervolgens die migratie een paar keer uit te stellen en van het gereduceerde team te verwachten dat ze de boel toch draaiende houden). Er is me ondertussen al interne een nieuwe functie voorgesteld maar dat is ook zo een stresskot daar. Dus voorlopig laad ik hier nog even mijn batterijen op.
olala! ik ben blij voor jullie dat het weer wat rustiger is. ik ken het gevoel van tegen een burnout aanzitten/er net in zitten maar al te goed, en het is geen pretje! kzou zeggen, take it easy in de mate van het mogelijke, en geniet van al het schoon in den hof 🙂 blij dat jullie terug in blogland zijn! (en ik heb superveel bewondering voor je openheid hierover!)
Qua moedige openheid: een vriend van me heeft een tijdje terug een blog EN boek over zijn burn out geschreven: http://opgebrand.wordpress.com/
Nog een stukske strafeer dan ik 😉
Ik zou trouwens het woord burn out niet gebruiken. Madam Boerenerf vind van wel. Voor mij was enorm veel druk op het werk. Normaal gezien presteer ik goed onder stress en druk maar deze keer ging het blijkbaar voorbij mijn limiet. En eens die druk wegviel, viel ik ook stil.
Merci, Meneer Boerenerf.
Hoe je het noemt, is niet belangrijk. Wel dat je erkent dat er iets niet goed gaat in je leven, en op zoek gaat naar wat je leven terug op een betere weg zet.
Daarover ben ik het eens met Maarten. Bedankt trouwens voor de link naar Maarten zijn blog. 🙂
onder de appelboom kan ik alleen maar Taiwan aanraden, zit nu een maand in Tainan om Chinees te leren en de mensen zijn hier supervriendelijk, het eten is lekker en goedkoop en geregeld hebben ze zelfs Engelse menu’s en anders helpt de universele gebarentaal wel. En met “ninhao” (goedendag/hallo – letterlijk u goed) en sjiesje (dankjewel) geraak je al heel ver. : )
Ach. Stilte kan wonderen doen.
De radiostilte was duidelijk geen stilte aan het thuisfront.
En bloggen moet met goesting gebeuren. Met stil verlangen naar. Eerst orde scheppen in eigen chaos, weet je wel. De sleutel naar de mislukking is after all proberen om het eenieder naar de zin te maken.
Amai is dat hier al 3 maanden geleden, ook niet min wat je te verduren hebt gekregen. Doe het maar kalmkes aan en soigneer uzelf en mekaar maar hé, dat is vele belangrijker!
Goed dat de goesting terug opsteekt. Soigneer U zelf, zou ik zo zeggen (enfin, natuurlijk^rijk zei dat al voor mij)
Zolang die trein je voortduwt in plaats van voortrekt gaat alles goed.
Ik heb zelf jaren projectimplementaties gedaan (ziekenhuis, automatisering) maar ben er uitgestapt en teruggekeerd naar m’n roots. De trein was enkel nog aan het trekken.
Fijn dat voor jou alles weer wat in de plooi valt. Ben blij je hier weer te lezen!
jawatte – nu alleen nog bergop?