En ook wel een beetje uit het zuid-oosten. Want ‘ze’ zijn onze Kune Kune varkentjes. Maori-varkentjes uit Nieuw-Zeeland, via Overijssel, Nederland (dat het raar kan lopen in het leven, zelfs voor varkentjes). Momenteel zijn ze acht weken oud en superschattig.
Volgende week donderdag mogen we ze gaan oppikken. Dat is twee weken vroeger dan wat wij in gedachten hadden. Dat betekent dat wij hier momenteel in overdrive zijn om het boerenerf voor te bereiden op hun komst. Ons beslagnummer is aangevraagd. Hun kot is een eerste keer geverfd en de betonsokkel voor dat kot is ook al klaar en ligt uit te harden. Voor die sokkel hebben we een beetje vals gespeeld en de oude funderingen van een ander kot gebruikt. Vree handig en werk bespaard, maar eigenlijk gaat hun kot nu wel twee meter te ver staan. Ietske dichter bij de weide had eigenlijk beter geweest. Maar ja, de funderingen lagen nu eenmaal daar. En zo hebben de varkentjes nog wat meer plek ook (o.a. de oude composthoop is ook afgebroken wegens nu liggend in pig territory). De 4 steunpilaren van het oude kot staan er ook nog. Want zulke betonpalen, dat krijgt ge niet gemakkelijk kapot. En het heeft wel iets ook, zo wat overblijfsels van de vroegere structuur (altijd al een zwak gehad voor ruïnes).
De oude afsluiting tussen de tuin en de weide was niks meer waard dus die is ondertussen volledig verwijderd. Opnieuw twee betonpalen als archeologisch overblijfsel (dat is althans de officiële uitleg, al wie durft beweren dat die palen gewoonweg veel te diep in de grond zaten en ik veel te lui was om ze uit te graven is ne vuile leugenaar!)
De weide is grotendeels gemaaid. Grotendeels want madam Boerenerf was van menig dat het gras/onkruid veel te hoog stond voor de varkentjes. Ze gingen er in verdwalen en dat totaal niet leuk vinden!! Ik was van mening dat die beestjes zo een wildernis wel heel tof vinden en zich zot zouden amuseren om dat beetje bij beetje op te vreten (dat ik zo de weide niet moest maaien speelde geen enkele rol bij het tot standkomen van die mening). Als compromis heb ik dan maar de weide grotendeels gemaaid (waardoor de aandachtige lezer meteen weet wie ten huize Boerenerf meestal haar goesting krijgt …).
En de haag aan de weide (die na jarenlange verwaarlozing ongeloofelijk breed staat) is al half gesnoeid. Voor morgen staan op het programma: de haag verder snoeien en een slordige 25 palen als nieuwe afsluiting in de grond kloppen. Ne vermoeiende congé, ‘k zal blij zijn als ik weer kan gaan werken!
Recente reacties