Ons fototoestel is kapot. Allé, dat is niet echt waar: het is een beetje kapot. De zoom doet het niet meer. Telkens ge een beetje probeert in te zomen valt hij uit. Beetje jammer eigenlijk want voor de rest werkt alles nog. Maar ja, zo zonder zoom heb je er ook niet veel aan.
Dat fototoestel was trouwens een Lumix DMC-ZS3. Gekocht net voor we naar het boerenerf verhuisden via een vriendin die toevallig naar de USA moest. En zodoende flink geprofiteerd van de lage USD-stand. Lange leven de globale economie zeggen we dan. Een voor zijn tijd deftige point en shoot. Toegegeven, gene vetpot tegen al het DSLR-geweld hier. Maar we gingen een huis kopen en dus moest er op het budget gelet worden. Trouwens, geen van ons beide had een jota verstand van foto’s nemen. En wegens aankoop van het boerenerf ook niet echt de tijd om er ons deftig in te verdiepen. En dan een duur toestel kopen waar ge niet mee kunt werken, dat vinden wij een beetje belachelijk. Alhoewel het altijd belachelijker kan: een Aziatische familie loopt in Brussel: vader heeft een joekel van een DSLR rond de nek hangen en neemt een foto van een straathoek. Zoon neemt met zijn Iphone ook een foto van dezelfde straathoek. Bon denk je dan, die zoon wilt dat gewoon posten op Facebook of zo, tieners nietwaar? En dan haalt moeder haar Ipad boven en neemt met die Ipad ook een foto van diezelfde straathoek!! Met nen Ipad! Nen foto nemen! Van dezelfde straathoek!!
Meer geld dan verstand, zeggen wij dan. Terwijl wij hier op het boerenerf toch eerder meer verstand dan geld hebben (ik laat het aan jullie lezers over om te beslissen of ik dan oftewel razend intelligent, oftewel platzak ben …). en dat verstand zei ons dat het nog steeds niet het moment was om ons aan het grote DSLR avontuur te wagen. Allereerst gelden de argumenten van 3 jaar terug nog steeds (geen verstand van fotografie, weinig tijd om het te leren en de verbouwingen slorpen elke vrije euro op). Verder ken ik mezelf ook wel goed genoeg om te weten dat de kans groot is, dat ik zo ne lensfreak wordt. Ge kent ze wel, zo van die types die elk onnozel excuus aangrijpen om een nieuwe lens aan te schaffen.
Een nieuwe point en shoot dus. En aangezien we van die Lumix vrij tevreden waren, zijn we opnieuw in hun aanbod gaan snuisteren. De keuze viel al vrij snel op de Lumix DMC-LX 7 besteld bij deze webshop.
Mag ik efkes zeggen dat ik vrij tevreden ben van die webshop? Voor 22u bestellen is morgen in huis hebben beweren ze op hun site. Dus ik bestelde woensdag om 21u. En ik ga eerlijk zijn, ik ging er van uit dat die camera nooit donderdag in de bus ging vallen. Want dat gebeurd via de Belgische post. En de post, die passeert hier al om 10u30. No way in hell dachten wij. Maar ja hoor, wat werd er deze ochtend afgeleverd?
Allereerst een vree cool doosje. D’er is overduidelijk nagedacht over de verpakking (les 1: hoe u te onderscheiden van de 2 miljoen andere webwinkels …)
D’er heeft daar iemand serieus nagedacht over dat doosje en wie het allemaal in ontvangst kan nemen (onderstaand is voor de geburen).
En dan was er natuurlijk nog de camera zelf.
Nog steeds een point en shoot maar wel met veel mogelijkheden om manueel aan te passen. Dus eigenlijk een ideaal toestel om te leren fotograferen. Misschien moeten we daar toch eens tijd voor vrijmaken. Bon, als in de toekomst de foto’s op onze blog nog steeds op niet veel trekken, het ligt niet aan het toestel …
Recente reacties