Introducing George

Na het overlijden van Corneel was er bij ons niet veel zin om al meteen een nieuw varkentje te nemen.

Efkes bekomen, alles laten bezinken, en dan zouden we wel in juni, juli kijken wat we zouden doen. Een nieuwe Kune kune, of toch eerder een schaapje, geitje of zo.

Maar Jacobus die bleek en serieus aan het treuren over het verlies van zijn maatje en enorm eenzaam. Te eenzaam. Hij wou continue aandacht van ons. Liet duidelijk merken en horen dat we veel te snel weg waren. Het beestje liep overduidelijk niet content rond. Er continu bij zijn was wegens werk ook niet mogelijk. Maar hem tot juni alleen laten lopen ook niet. Het gezelschap van de kippen volstond niet.

Dus begon het rondkijken en mailen. We beslisten om toch maar opnieuw voor een Kune kune te gaan. Kwestie dat hij er ook echt een babbelke mee kon slaan. En de acceptatie van een soortgenoot zou wel gemakkelijker zijn zekers. We zochten nog een borgje op overschot.

Eigenlijk was het daar slechte timing voor. Normaal bevallen varkens in de lente/zomer. Voor een echt jong beestje moesten wij iemand vinden die in het najaar nog een nestje had.

Na wat rondmailen toch nog 1 borgje gevonden.

Ik ga eerlijk zijn: ik vond het maar een raar geval. Zijn twee broertjes (die al gereserveerd waren) zagen er als typische Kune kune biggen uit. Goed rond en stug dik haar.

Wat in de stal naar mij opkeek was duidelijk het kakkenestje van de hoop. Allereerst was het een mager geval. De zeug had als eerste worp onmiddellijk 9 biggen gehad en en ja, dan is er altijd eentje die met weinig content moet zijn. Verder had het ook wel raar haar. Zacht en krullend. Zo waren Jacobus en Corneel als biggen niet zulle. En dan nog ne keer mensenschuw ook.

Efkes naar de ma en pa gaan kijken. Dat waren kloeke, gezonde Kune kunes. Het beestje was ook heel levendig. Oke, het was een raar geval maar tja, kijk wie het zegt.  En hij was wel schattig. Oordeel zelf maar:

Dus hop, in de auto ermee en dan naar huis. Wij dachten, nu gaat Jacobus content zijn. En de eerste momenten leek dat ook. Daarna kreeg dat klein spinol ne ferme duw. Uit mijn buurt blijven was de boodschap. En vooral: van mijn eetbak blijven en uit mijn hok blijven. Jacobus was not amused. Hij verkoos zelfs het gezelschap van de kippen boven het nieuw varkentje

Het beestje heeft de eerste nachten dan ook in het kippenhok moeten slapen. En telkens we aandacht aan het nieuwe varken schonken was Jacobus enorm jaloers. Bij het eten kreeg hij ook regelmatig nog een goede duw.

Ondertussen hadden we wel al een naam gevonden voor het beestje: George. George was al snel van zijn mensenschuwte verlost: een paar appelstukjes en een paar keer flink op zijn buikje wrijven en hij was meteen dolverliefd op ons.

Slim bazeke ook. Als jacobus weer eens kwaad snuivend naderde spurtte hij snel rond Jacobus en ging hij pal achter hem staan. Met als resultaat dat Jacobus hem dus niet  meer vond. Heel grappig hoe Jacobus daar dan met een verbaasde blik stond, zo van: waar is dat klein geval naartoe? George was ook gewend om voor zijn eten te moeten vechten, dus hij gaf niet op. Dag na dag verbeterde de verstandhouding tussen die twee. En na een week lag George ‘s nachts in het hok naast Jacobus.

Nu lopen ze vaak samen. Allé, George loopt en huppelt door de boomgaard, Jacobus sloft er traagjes achter. En het gezelschap doet Jacobus duidelijk deugd.

George mag dan wel een raar geval zijn, we zijn er heel content van. Zo een speels en vrolijk beestje dat gans de boomgaard rondcrosst is wel plezant.

Verder missen we Corneel nog steeds heel hard.