Vertelselke

Soms stelt een argeloze bezoeker de vraag waarom we een boomstam op ons koertje staan hebben.

Dit is een tak, geen stam

“Dat is geen boomstam, maar een tak”, antwoord ik dan. “Aha“, mompelen ze dan, om vervolgens te vragen, “waarom hebde gij een tak op u koertje staan?”

Ik schuif hen een stoel toe en ontkurk meteen een fles Cava, want dit is niet zomaar een verhaal over een tak. Neen, dit is een verhaal over de derde kat en hoe we uiteindelijk meneer en madam boerenerf zijn geworden.

Heel, heel lang geleden was er immers geen sprake van meneer en madam boerenerf. Er was een juffrouw rijtjeshuis en een meneer cité-straatje. Nu was meneer cité-straat wel vrij tevreden met zijn citétje want het was een schoon en leuk straatje:

Een schoon cité-straatje

Maar op een gegeven moment kregen juffrouw rijtjeshuis en meneer cité-straatje kennis met elkaar. En dat beviel beide. Omdat het rijtjeshuis groot genoeg was voor beiden, en maar 500 meter van het cité-straatje was (en ook wel een beetje omdat we elkaar graag zagen), werd er na een tijdje besloten om te gaan samenwonen. Dus op een druilerige ochtend werden meneer cité-straatje zijn bezittingen in een vrachtwagen geladen. Nu liep er al een paar weken in het straatje een zwarte kater rond. Verloren gelopen had hij beschutting en veiligheid gezocht in het afgesloten straatje. Links en rechts kreeg hij wel wat eten maar niemand in gans het straatje had hem binnengenomen. Daar lag hij die ochtend van de verhuis. In de druilregen. Helemaal opgerold in een lege, ovale bloembak. Telkens we met een meubelstuk naar de verhuiswagen liepen, zagen we hem liggen. En in het terugkomen nog ne keer. Telkens zag hij er een beetje zieliger uit. Weerstand bieden was onmogelijk en zo werd de kat, samen met de laatste meubeltjes, mee in de vrachtwagen geladen.

Zo werden wij dus meneer en mevrouw rijtjeshuis, met drie katten.

Boris, want dat bleek zijn naam te zijn, voelde zich al snel helemaal thuis.

een zetel ligt comfortabeler dan een bloembak

Alleen hadden we nu 3 katten in een niet zo groot rijtjeshuis. En katten, die krabben. Ook wel aan de krabpaal die je speciaal voor hen gekocht hebt hoor. Maar nog veel liever aan de mooie nieuwe sofa, die er al snel niet zo mooi en nieuw uitzag:

Krabpaal, welke krabpaal?

Een tweede krabpaal hielp ook al niet veel. Dus dacht meneer rijtjeshuis terug aan de katten bij zijn ouders die niet aan de meubels krabden omdat ze buiten in het bos konden. Een bos waar ze konden klimmen en krabben aan echte bomen. Op een mooie zondagnamiddag trokken we het bos in. Van een reeds 15 jaar geleden omgevallen boom werd een schone tak mooi op maat afgezagen en door het bos tot aan de auto gesleurd (zweten!). Daarna er mee naar Gent en die tak op ons koertje geplaatst (meer zweten!).

Boris begreep de bedoeling onmiddellijk: eerst werd er beneden de klauwen ingezet, en dan hop, de tak op. Alleen was het zondag, en hadden wij nog niet het juiste materiaal om die tak tegen de muur te verankeren. Dus van zodra Boris er in zat ging de tak aan het schuiven. Kletter naar beneden en den Boris met een dikke staart het huis in!

De maandag na het werk wij naar den Brico om gerief, en hop na een uurtje stond de tak stevig vast. Die zou niet meer bougeren! Alleen weigerde Boris nog in de buurt van de tak te komen. Erger nog, blijkbaar had hij aan de andere katten verteld wat er gebeurd was, want die kwamen er ook niet aan! Wat we ook probeerden, de katten kwamen langs geen kanten in de buurt van de tak. Plaatsten wij hen op de tak, dan keken ze angstig rond om er vervolgens zo snel mogelijk af te springen en een half uurtje kwaad te zijn op ons.

Toen er na een jaar nog geen enkele kat een poot op die tak gezet had en de zetel bijna volledig uit elkaar viel hebben we de knoop door gehakt. We zouden een boerderij kopen, MET een boomgaard. Voor de katjes, ah ja!

En zo zijn wij meneer en madam boerenerf geworden…