‘t Was efkes wachten maar ik heb dan toch een paar Tiense vechters te pakken. Niet in het minst dankzij de Belgische vechthoendersclub. Redelijk wat over en weer bellen, voice mailkes achterlaten. Elkaar telefoongewijs net mislopen, om dan vorige week het verlossende telefoontje te ontvangen. Er waren Tiense vechters beschikbaar en of ik ze eventueel zaterdag kon oppikken want de madam van de club had andere verplichtingen. ‘t Was in een gehucht in de buurt van Verviers te doen. La wallonie profond dus. Er doemden in mijn hoofd direct beelden op van een verlaten weggetje, een half ingezakte boerderij, waar een oude manspersoon me al rochelend en hoestend ergens achteraan op zijn erf een paar kippen zou tonen. ‘Of ze goed waren’, zou hij vragen, met een blik die geen twijfel liet bestaan dat JA het enige antwoord was dat geaccepteerd zou worden. Betalen, met een bang hartje de kippen inladen en dan rijden, rijden, rijden voor de dood om het gehucht te ontvluchten. Madam boerenerf zegt dat ik wat teveel naar Calvaire heb gekeken. Ze heeft waarschijnlijk gelijk, want in de realiteit kwam ik bij een proper rijhuis (met ne vree schone authentieke vloer, jaloers). Was het een jong manspersoon die opendeed. Un homme trés sympathieke, die de beestjes met liefde kweekte. Beetje uitleg over de soort gekregen en met de beesten vanachter in een doos was het weer huiswaarts. Ze waren braaf tijdens de rit, behalve als ik een scherpe bocht moest nemen. Zo onverwacht heen en weer schuiven in de doos vonden ze wat minder plezant. En die onvrede lieten ze merken.
Zeg, wanneer mogen wij uit dat kotteke hier? Schilder ne keer wat rapper jong!
Ne keer thuisgekomen ze tijdelijk in bovenstaande kooi gestoken. Het kippenhok zelf moest immers nog gekalkt worden.
Zie die veren blinken!
Schoon madameke, hé?
Ik moet wel nog de nieuwe deur aan het kippenhok steviger vastnagelen, ze in een schoon kleurke verven en links en rechts nog een spleet met een plankske dicht timmeren. Maar dat er weer kippen op het boerenerf zitten! En ‘t zijn zulke dingen die er een echt boerenerf van maken!
Update: kippen zullen doen wat kippen doen, eitjes leggen. Met veel trots: het eerste eitje van ons boerenerf!
Meteen is de aloude vraag wat er eerst was, de kip of het ei, beantwoord.
Het was de kip, zo’n twee uur later gevolgd door het ei.
Recente reacties