De mens is een gewoontedier. Neem ik nu mezelf als voorbeeld. Ik ben wel een beetje nen ‘uitsteller’. Nu weet ik dat ook en voor deze blog had ik me voorgenomen niet in die gewoonte te vervallen. En dat lukt vrij goed. Ik zou zelfs meer zeggen: de blog helpt om ook op andere vlakken dingen niet uit te stellen. De gedachtengang daarachter is: ik doe dat werkske NU want dan heb ik iets om over te bloggen. (De mens is ook een raar dier. Allé, ik toch.)
Maar eigenlijk moet ik schrijven: tot nu toe lukTE dat goed. Want als die niet-uitstellen-om-te-bloggen-routine verstoord wordt door iets, awel dan verval ik onmiddellijk in mijn oude uitstellen-tot-in-de-eeuwigheid gewoonte. En dat iets, dat kan dus een ongeloofelijk belachelijk dingskes zijn zoals een platte batterij van het fototoestel. Want door die platte batterij moest ik tijdens ons bezoek aan het begijnhof van Diest foto’s nemen met mijn GSM. En omdat die foto’s op de GSM staan had ik een andere kabel nodig dan het gebruikelijke kabelke dat zo handig links naast het computerscherm klaarligt. Dat telefoonkabelke ligt namelijk in de kast die toch wel een volle 3 (DRIE!) meter van de PC staat. En door die onnozele, kleine verstoring van mijn routine heb ik dus tot vandaag niets gepost over ons bezoek aan het Begijnhof van Diest. Dat was nochtans een leutig bezoek, aan een vree schoon begijnhof. Dat bezoek is ondertussen op de kop af al twee weken geleden. Want de eerste zondag van elke maand is het tweedehands boekenmarkt in het Begijnhof. En snuisteren in boeken + een schoon Begijnhof, dat is voor madam Boerenerf wat kattenkruid voor ons katten is: niet te weerstaan.
Machtige toegangspoort! Sinds we het boerenerf gekocht hebben ben ik op weinig woningen jaloers. Maar zo een poort hebben, man, man, man.
Een gezellig straatje in het Begijnenhof.
Nog een gezellig straatje in het begijnenhof. Eigenlijk, als ge er 1 hebt gezien hebt ge ze ook allemaal gezien. Valt er hier niks te drinken?
Hmm, genieten van een lekker streekbiertje.
Sommige huisjes beschikken over een eigen moestuintje. Slim gezien van die Begijntjes.
het begijnhof van Diest is inderdaad echt heel mooi. Voor ons is Diest vlakbij, dus het begijnhof heeft nog weinig geheimen voor ons. Onze kinderen zijn er geboren en ze lopen er school. De tafeltennisclub is vlakbij de machtige toegangspoort. Maar Diest is veel meer dan dat. Na Brugge, wordt verteld, heeft Diest de meest ‘beschermde’ gebouwen van Vlaanderen. Ook de militaire complexen zijn de moeite.
Verheugd ben ik, Mijnheer, te mogen vaststellen dat u de interesses van uw lezerspubliek naar waarde weet te schatten. Wij hadden van u ondertussen ook wel niets anders verwacht, maar het is geruststellend dit bevestigd te weten.
En ivm de reactie van de geachte heer Muggenbeet: blijkbaar houdt men er in het oosten des lands andere gewoonten op na dan alhier (bij ons worden er nooit kinderen geboren in begijnhoven, noch kunnen zij er school lopen), maar dat staat een goede verstandhouding natuurlijk niet in de weg, wel in tegendeel! Moesten ze ons een regering laten vormen, ‘t was al lang en breed in de sakosj!
@muggenbeet,
Ja we vonden het ook heel mooi. Misschien doen we nog eens de rondleiding met gids wat er is blijkbaar ook een kruidentuin en oude boeken restaureren en inbinden en zo. Diest zelf nog niet bezocht maar staat ook op de planning (als er ooit nog eens een zonnige, vrije namiddag komt).
@bart,
wij zijn u graag van dienst. Naar ik hoop kan de mosselpost ook op uwer welwillende goedkeuring rekenen?
En ja, ze hebben hier wel een paar rare gewoontes: in Gent laten ze die Begijnenhoven halvelings verkommeren (allé de gebouwen die in handen zijn van het OCMW dan, en voor de rest vragen ze een torenhoge erfpacht (dan nog op een luttele 66 jaar!). Ge kunt u de cultuurshok inbeelden toen we het Dieste Begijnenhof bezochten!